We zijn maar zes dagen op de Azoren, dat is relatief kort, maar we benutten de dagen volop in de sfeer van de Azoren. Die sfeer is kort te omschrijven als gezellige volle jachthavens met veel lange afstandszeilers en een mooi groen vulkanisch landschap met heuvels, kliffen, veel hortensia’s en prachtige mogelijkheden voor leuke wandelingen.
De kades van de jachthaven in Horta zijn vol met schilderingen van zeilers. We zijn heel blij dat we na de eerste nacht ankeren op een mooie beschutte plek in de jachthaven kunnen liggen. Zeker omdat het hele weekend de wind volop blijft doorstaan waardoor de ankerbaai heel onrustig is en de boten die aan de buitenkant van de binnensteiger liggen enorm tegen de kade aan klotsen.
Het weekend zijn we vooral bezig met het maken van schoonschip en het doen van de was. Ik draai alle wassen aan boord want de wasmachines in de jachthaven zijn overbezet. Dat gaat heel goed, zeker ook het drogen aan de railing van de boot in de warme zon met de wind.
We lopen rustig over de kades en zoeken schilderingen op van bekende boten. Die van ons met de Brandaan uit 2010 is er nog, en ook die van de Barbarossa is nog redelijk goed te zien tussen de vele andere schilderingen van boten die we kennen. We kopen verf en de meiden en ik gaan ijverig aan de slag met een nieuwe schildering van de SeaQuest naast de oude schildering van de Brandaan in dezelfde stijl. Ook gaan we natuurlijk een keer eten bij café Peter Sport, een begrip onder zeilers. De meiden zitten overdag veel in de wifi-ruimte, Marinthe vooral om spullen te downloaden voor tijdens de volgende oversteek.
Op maandag en dinsdag huren we een autootje om het eiland te bekijken. We willen net als 8 jaar geleden graag die mooie wandeling over de kraterrand maken. Als we er aankomen blijkt het toch wel wat kouder te zijn dan we dachten (12 graden en wind); daar zijn we met korte broek en t-shirt niet echt op gekleed. Dan komen we morgen wel terug en we rijden de rest van dag rond op leuke kleine weggetjes met mooie uitzichten en de vele hortensia struiken langs de kant van de weg. Op de terugweg rijden we langs de supermarkt en doen flink wat boodschappen om de voorraad weer aan te vullen. Lekker handig want we kunnen met de auto de steiger op tot vlakbij de boot.
Die avond hebben we een superleuk diner in een Portugees visrestaurantje met mooie gesprekken. Eline drinkt als 18-jarige voor het eerst mee met een glaasje wijn. Een top avond!
Als we de volgende dag teruggaan naar de vulkaan ligt de kraterrand deels in de mist en het waait er behoorlijk. Gisteren was het heel druk met veel wandelaars en nu zijn we alleen. Gaan we dit doen? We zetten door en het is een prachtige wandeling. Af en toe trekt de mist weg en hebben we mooi uitzicht. Het zwaarste stukje is in het begin met flink klimmen en koude wind, en daarna wordt het steeds makkelijker. Twee uur later zijn we rond. Eenmaal terug in de haven maken we de schildering af en ontmoeten we de Zwerver (een Koopmans 40) met Harrie en Ellen. Zij zijn al sinds 2003 onderweg en hebben heel veel moois gezien. Leuk om hun verhalen te horen en we nodigen ze uit voor een borrel op de SeaQuest. Ondertussen kijken we af en toe wat voetbal, vooral als België en Engeland moeten spelen.
De harde noorder wind is voorbij en er dient zich een vaag weervenster aan terug naar huis. Nog niet overduidelijk en daarom besluiten we eerst nog even naar Sao Jorge te gaan, een eiland 20 nm verderop. Daar zijn we nog niet geweest en dat schijnt heel mooi te zijn. Dat is zeker waar! Sao Jorge is ongekend mooi. Het begint al met een mooie plek in de kleine jachthaven van Velas onder hoge kliffen waar ‘s avonds vanaf zonsondergang tot in de nacht witte vogeltjes rondvliegen die een bijzonder geluid maken (klinkt alsof ze telkens ‘au, au, au’ piepend zeggen). Je hoort ze goed maar het geluid is absoluut niet storend. De havenmeester is ontzettend vriendelijk. Er hangt hier een heerlijke sfeer.
Sao Jorge is een langgerekt eiland met hoge kliffen en veel groene natuur. Langs de kust zijn er op diverse plaatsen natuurlijke zwembaden tussen de rotsen in zee. Ook dichtbij de haven. Daar gaan we in de ochtend eerst naar toe en Eline is de enige die echt gaat zwemmen en snorkelen. Toine probeert het ook even maar vindt het al snel te koud. Daarna huren we een autootje (een oude Nissan Micra) en rijden naar het beginpunt van een mooie wandeling. We lopen uiteindelijk vier uur over 9,5 km en het is een prachtige tocht. De eerste helft is een afdaling door bossen en velden met mooie bomen, veel hortensia’s en prachtige uitzichten op de zee. Bijna onderaan komen we langs een waterval die uitkomt in een poel waar je in kan zwemmen. Ook dit keer weer alleen Eline die in het koude water springt, de held! De tweede helft van de wandeling loopt langs de noordkust door twee dorpjes waar je alleen maar met quads kunt komen. In het eerste dorpje nemen we even pauze voor een drankje en een snack. Daarna is het nog 1,5 uur stevig doorlopen tot het eindpunt. Van daaruit gaan we met een taxi terug gaan naar de auto. Die raakt bij het klimmen van de steile helling oververhit. We worden vervolgens door een vriend in een oude jeep opgehaald en naar onze auto gebracht. De chauffeurs spreken geen woord engels maar zijn heel vriendelijk.
‘s Avonds eten we lekkere vis (Mira) en biefstuk (de rest) in een restaurantje in Calheta en precies om 20.30 uur leveren we de auto weer in. Ik zou hier graag nog wat langer zijn gebleven maar het naar huis varen roept ook en we willen ook nog graag wat tijd met de Indian Summer in Zuid-Bretagne doorbrengen. Vandaar dat we de volgende ochtend alweer uitvaren voor de tocht van rond de 1200 nm terug naar het Europese vaste land.
Ik kan de Azoren als vakantiebestemming van harte aanraden, ook voor niet-zeilers. Zeker als je van mooie natuur en wandelen houdt in een lekkere temperatuur. Vergeet dan vooral niet Sao Jorge te bezoeken!
