De tweede week brengen we in de ‘Inner Herbrides’ door. Een heel mooi gebied met veel eilanden, beschut vaarwater en veel leven in de zee zoals dolfijnen, walvissen en zeehonden. Ook heel veel soorten vogels, maar daar kennen we de namen niet van. Na de eerste week alleen zon en hoge temperaturen is het de tweede week beduidend wisselvalliger met regelmatig een regenbui, maar ook vaak wat zon en nog steeds een heerlijke temperatuur. Daarnaast wat pech doordat een omvormer (van 24 naar 12 volt) doorbrandt waardoor we zonder 12 volt stroom zitten en dat hebben we nodig voor gas, wifi en marifoon (en dat is een safety item aan boord), en dat houdt ons 3 dagen in (de buurt van) Mallaig. En de onzekerheid wat het weer de derde week gaat doen, want dat bepaalt of we bovenlangs via de Orkney’s naar huis kunnen of weer terug via het Caledonisch Kanaal moeten. Nu aan het einde van de tweede week weten we dat we bovenlangs kunnen en daar zijn we heel blij mee.

De tweede week van dag tot dag. Op zaterdag 25 juli gaan Eline en ik eerst nog even hardlopen langs de staircases en daarna varen we door de laatste twee sluizen de zee op langs Fort William voor een tocht van 50 mijl naar Tobermory op het eiland Mull. Een groot deel van de dag regent het en er staat bijna geen wind, dus alles op de motor. We varen langs een mooi kasteel Duart, maar dat ligt helemaal in de nevel van de regen.

Tobermory is een heel leuk klein stadje met een mooie ruime baai waar we een mooring oppikken. We gaan met de bijboot naar de kant en gaan heerlijk uiteten. Echt ontzettend lekker … Enter-kwaliteit met een flesje lekkere Rioga erbij. Na het eten maken we nog een flinke wandeling naar de vuurtoren die we bij een mooie avondzon zien. Zo is Schotland … als het regent is er dezelfde dag ook altijd zon.

We blijven een dagje in Tobermory, kopen boeken en zeilgidsen van de Hebrieden, en maken een stevige wandeling van ruim 3 uur naar Ardmore Bay. Daar zien we zeehondjes zwemmen. Met af en toe een bui, maar de hele middag en avond zon. De dag erna tanken we diesel en water en varen we ruim 30 mijl over een rustige zee naar Canna, een klein eilandje onderdeel van de Small Islands, onder Skye. Wederom met alleen maar zon.

Onderweg zien we drie keer walvissen. Opeens stuurt de boot de hele andere kant op en houdt de autopilot er mee op en ook alle navigatie instrumenten die op 12 volt werken. Wat blijkt … de omvormer van 24 naar 12 volt is kapot gebrand. Het laatste stuk varen we op de hand zonder diepte-, wind- en snelheidsmeter. Terug naar vroegere tijden; dan merk je pas hoe gewend we zijn aan alle apparatuur en dat alles het gewoon doet. Met hulp van de kaart en de hand-GPS lukt het ook.
We liggen in een prachtige ankerbaai met zicht op de enige paar huisjes en een kerk die erop het eiland staan. We borrelen uitgebreid en eten makkelijke taco’s. Na het eten roeien we naar de kant en maken we een korte wandeling over het eiland.

We zouden hier graag een dagje willen blijven, maar er is zelfs geen telefoonverbinding en we moeten een oplossing zien te krijgen voor de 12 voltstroom. Tijdelijk kan dat door een deel van de 24-volts accubank te gebruiken voor 12 volt, maar dat deel kan niet geladen worden, dus is echt heel tijdelijk. Voldoende om naar Mallaig te varen; een stadje aan de west kust waar in iedergeval telefoon en internet is en ook post kan komen. Ach, de komende twee dagen wordt het toch minder weer met veel regen en wat hardere wind. Onderweg er naar toe hebben we contact met Nederland (de monteur en leverancier van het omvormerkastje). We laten een nieuw kastje met de 24-uurs dienst van DHL naar Mallaig versturen en leren ook dat de Seatalk instrumenten beter via de autopilot met 12 volt gevoed kunnen worden. Zo hoort het eigenlijk en dat is kennelijk door de vorige eigenaar omgeklust. We gaan in de jachthaven van Mallaig liggen. Dat plaatsje kennen we van onze reis; toen maakten we er een dagtripje naar toe met de Harry Potter stoomtrein. Die trein komt er nog steeds twee keer per dag met een hoop toeristen. De haven heeft internet en zo komen we onze tijd wel door.

De volgende ochtend zien we via track-and-trace dat het pakketje om 11 uur in Inverness is aangekomen. So far so good. Dus een goede kans dat het vandaag aankomt. De meiden slapen de hele ochtend uit. Wij houden af en toe de pakketjesbusjes in de gaten en staan bij het havenkantoor (waar het bezorgd zal worden) tijdens hun lunchuur. Maar geen pakketje aan het einde van de dag. Helaas dus nog een dagje langer in Mallaig. We eten op de boot en spelen kaartspelletjes en kijken film terwijl het buiten regent. Op naar de volgende dag … Nu moet het pakketje toch wel komen? Toine heeft in de ochtend contact met de lokale koeriersdienst (die het in Inverness van DHL heeft overgenomen) en krijgt de boodschap dat het pakketje er ’s middags 14 uur zal zijn. Helemaal prima.

Dat geeft ons nog tijd om in de middag een stukje verder naar het noorden te varen. Maar om 15 uur nog geen pakketje en na opnieuw wat telefoontjes blijkt de koerier naar huis te rijden en ligt ons pakketje nog in Inverness. Balen, en op dat soort momenten blijkt de wereld toch niet zo ‘maakbaar’ te zijn en moetem we het ermee doen dat het de volgende ochtend met priority zal komen. Inmiddels schijnt het zonnetje en zoeken we voor de avond en nacht een leuke ankerbaai op ruim een uur varen van Mallaig. Zo, dat voelt een stuk beter, weg uit dat stadje en even niet meer wachten op een pakketje. We liggen in een mooie ruime baai aan de zuid-oost kant van Skye. Met lekker eten van de BBQ en spelen tot laat kaartspelletjes in de kuip. Om ons heen is het helemaal donker en stil.

De volgende ochtend staan we op tijd op en maken een leuke korte wandeling op een klein eilandje voor de kust. Maar dat is eigenlijk verboden privé terrein en daardoor juist extra spannend. Rond het middaguur varen we terug naar Mallaig en krijgen onderweg een telefoontje van het havenkantoor dat het pakketje is aangekomen. Yes! Ik ga snel de kant op om het op te halen en nog wat laatste boodschappen te doen en dan varen we rond 13 uur opnieuw naar het noorden. Voor een tocht van 35 mijl tussen Schotland-mainland en het eiland Skye door naar het kleine eilandje Rona. Heerlijk in de zon, het grootste deel zeilend, in een prachtige ruige natuur. In de smalste doorgang hebben we even 3,5 knoop stroom tegen en zien we flinke stroomrafelingen.
Nadat we onder de brug door zijn (de enige brug tussen Skye en het mainland) valt de wind bijna weg. Maar we hebben geen haast. We borrelen en eten in het zonnetje terwijl we rustig doorvaren en om 21 uur bij Rona aankomen. De mooiste ankerbaai tot nu toe. Helemaal beschermd met een ingang tussen rotsblokken door waar je geen stuurfout moet maken. Wat een mooi plekje! We liggen er met drie andere boten. Op het eiland is een kleine lodge met drie gastenhuisjes en that’s it. Geen internet en geen telefoonverbinding. Niet echt handig als je het moet weten wat het weer wordt voor de komende vijf dagen. Maar dat zien we morgen wel weer.

Het is inmiddels zaterdag 2 aug en de tweede week is bijna voorbij. We zitten helemaal in een uithoek van noord-west Schotland; ver weg van huis en voor ons gevoel richting het ‘einde van de wereld’ (of in iedergeval aan het einde van de noordwest kant van Europa). We ontbijten in het zonnetje en gaan daarna het eiland verkennen. Zal er ergens ‘prik’ zijn waardoor we wat pocketgribfiles kunnen binnenhalen? Via de marifoon horen we het weerbericht een dag vooruit; geen weer om de komende 24 uur door te varen. Maar wat komt er daana? We komen de eigenaar tegen en die vertelt ons wat we op het eiland kunnen zien. Een hele mooie grot aan de andere kant.

Boven op de hoogste heuvel kan Toine via een minimale verbinding de gribfiles binnenhalen en die laten zien dat we morgen prima naar de Outer-Hebrides kunnen en een paar dagen daarna bovenlangs naar de Orkney’s. Yes!!! Dat wandelt helemaal goed en dat wordt even later ook bevestigd door de weerkaarten die we kunnen binnenhalen met de internetverbinding van de eigenaar. We kopen hertenvlees bij hem (vers van herten van dit eiland) en brengen de rest van de dag op de boot door. Het begint te regenen en we weten dat dit de hele nacht gaat aanhouden met ook flinke wind erbij waar we in de baai niet ze heel veel van merken want we liggen goed beschut.

Maar wel op een krap plekje dichtbij de rotsen en twee andere zeilboten. En dat merken we als we rond 0.00 uur net in bed liggen. We horen iets en Toine gaat buiten kijken …. zijn we naar achteren geschoven of niet? Ja, dat zijn we zeker en dat zien we ook op de plotter als we die aanzetten. Midden in de nacht in het pikkedonker en stromende regen ankeren we opnieuw. Maar we vertrouwen en niet en uiteindelijk houdt Toine tot 6.30 uur ankerwacht. In die periode schuiven we opnieuw naar achteren richting rotsen.

Om 6.45 uur ankeren we opnieuw en gaat Toine slapen en hou ik de wacht. Inmiddels waait het veel minder hard en er zwemmen zeehondjes om de boot. De uren in de nacht heb ik weinig geslapen. Je ligt toch op scherp. Dus uiteindelijk hebben we beiden maar een uur of drie geslapen. Tja, dat hoort ook bij zeilen. En zo is ook de tweede week alweer voorbij.