Een nieuwe tijd is aangebroken nu we echt in de Carieb varen. Korte stukken fantastisch zeilen, half tot hoog aan de wind met altijd wel een flinke doorstaande wind (meestal kracht 5), mooie ankerplekken waar je vanaf de boot heerlijk kan zwemmen én weer meer in eigen tempo zonder zo intensief met andere boten op te trekken als de afgelopen periode. Dus ook niet meer met de Barbarossa samen en dat is wel even wennen. We zijn vijf maanden lang onafscheidelijk geweest. Elke avond lagen we op dezelfde ankerplek of in dezelfde haven, of zagen we elkaars navigatieverlichting tijdens de nachten zeilen. Geen dag ging er voorbij zonder contact, samen dingen doen, borrels of praten via de marifoon tijdens de overtochten. Een prachtige periode om op terug te kijken, maar we hebben ook zin in de komende periode die vast en zeker heel veel moois gaat brengen. We hebben nog niet echt afscheid genomen, want we zien elkaar nog een dagje in de Tobago Keys en volgende week nog een dagje in St Lucia als Carla en Huub (hun vrienden) er zijn. Maar daarna pas weer over vijf maanden in de Azoren.

De laatste dagen samen in Trinidad zijn leuk. Op zaterdagavond (23 jan) eten we heerlijk Japans bij de Benihana in een winkelcentrum van Port of Spain. Dit is voor Toine vaste prik bij zijn zakelijke Amerika-reizen, maar ook de anderen smaakt het heerlijk. Daarna luisteren we nog op twee plaatsen naar steelbands die aan het oefenen zijn. Zondagmiddag gaan we ook met de Jonatan erbij de stad in om te kijken en luisteren naar een steelband-wedstrijd. Maandagochtend gaat de Barbarossa het water in. Ze zijn daarna nog de hele dag bezig om alle klussen afgerond te krijgen. Ook wij zijn pas laat in de middag klaar met het inbouwen en testen van de op maat gemaakte poelies. Daardoor lukt het nét niet om maandagavond naar Grenada te vertrekken. Dat is eigenlijk ook helemaal niet erg, want nu hebben we nog tijd om even rustig op adem te komen bij een borrel en een laatste avond uiteten met de Barbarossa.

Op dinsdagochtend vertrekken we dan echt, na 15 nachten in Trinidad te zijn geweest. Zo lang hebben we nog nooit ergens gelegen. We halen de Jonathan op die al een baai verderop waren gaan liggen en varen met z’n drieën naar Grenada. Een snelle tocht van 8o mijl, heerlijk zeilen, half tot hoog aan de wind. We komen precies 12 uur later ’s avonds in het donker aan in Prickly Bay. Een mooie, maar zeer volle ankerbaai. Onze eerdere zeilreizen in de Carieb waren in het laagseizoen (juli/augustus) en toen was het nooit zo druk. Maar nu zeilen we hier rond in het hoogseizoen en we zijn dan ook erg benieuwd welke drukte we overal gaan aantreffen. De volgende dag (wo 27 jan) gaan we na school het land op om in te klaren en een autootje te huren. De Jonathan is een baai verderop gaan liggen en ook de Barbarossa besluit te vertrekken naar de westkant van Grenada om alvast wat mijlen te maken om op tijd in St Lucia te kunnen zijn voor hun bezoek. Wij gaan op pad en slaan een flinke voorraad wijn in die we kopen bij een groothandel (gerund door een Nederlander die hier al jaren woont). ’s Avonds eten we kreeft op locale wijze klaar gemaakt in een leuke Caribische tent aan het water.

De volgende dag staan we al vroeg op om Grenada te verkennen. Grenada is een mooi groen vulkanisch eiland met dorpjes en veel kruidenplantages. Het belangrijkste exportproduct is nootmuskaat. Grenada wordt dan ook wel ‘spice’-island genoemd. De mensen zijn er heel vriendelijk en het oogt veel meer relaxed dan Trinidad. Minder verkeer, niet zo’n Amerikaanse invloed en een hele mooie natuur met kleine kronkelweggetjes over het hele eiland. We starten met een lekker ontbijtje met broodjes van de Franse bakker. Daarna rijden we langs de westkust naar de Concord Falls; een prachtige waterval midden in het regenwoud met een natuurlijk zwembad eronder waar we in zwemmen. We wandelen ook nog een stuk verderop naar de Upper Falls en dat wordt een prachtige uitdagende wandeling met een paar crossings over het riviertje en flink wat klauteren op rotsen. We genieten alle vier volop! De rest van de dag rijden we door de bergen met her en der een stop om rond te kijken. Aan het eind van de middag leveren we de auto weer in en omdat dat naast de werf is waar de Waterman op de kant ligt voor reparaties, lopen we daar even langs, praten we bij en spelen de meiden met elkaar.

Vrijdag (dat is gisteren) vertrekken we na het ontbijt voor een tocht van 7 uur naar Carriacou. Hoog aan de wind met windkracht 5-6 en flinke zeegang. Spectaculair zeilen en zo voor een paar uur prima te doen. De Jonathan vaart ook mee. We laten ons anker vallen in Tyrrel-bay, drinken een borreltje bij de Jonathan en praten kort bij met Kees en Martha van de ‘grote’ Pjotter. We eten sinds lange tijd weer een keer met z’n viertjes op de boot en gaan lekker vroeg naar bed. Vandaag doen we eerst school (ook al is het zaterdag), daarna vertrekken we voor een middagstop naar Sandy Island; een heel mooi klein eilandje voor de kust van Carriacou waar het leuk snorkelen is. Ook de meiden doen dit voor het eerst zonder problemen. Nu liggen we voor anker voor Pt St Vincent, wederom een mooi eiland met een goed restaurant die we van 12 jaar terug kennen. Toen waren we nog met z’n tweëen en met een gehuurde boot, nu met eigen boot en twee fantastische dochters. Beter kunnen we het niet hebben!

Ook onze stroomvoorziening loopt als een tierelier. De nieuwe dynamo laadt de accu’s echt veel sneller en de windgenerator houdt van de Caribische wind en doet het perfect. Zonder problemen krijgen we daardoor elke dag de dynamo’s op 100%. Wat wel nog even werk wordt is dat de antifouling op vrij veel plaatsen loslaat. En dat betekent dat we ergens in de Carieb (we denken zelf Antigua) de kant op gaan om het onderwaterschip goed te schuren en opnieuw in de verf te zetten. Dat moet sowieso elk jaar, en de laatste keer was maart 2009. Dus dat is wel weer aan de beurt na zo’n 7000 mijl varen …