Op dit moment liggen we in de jachthaven van Virgin Gorda, het meest oostelijke eiland van de Britse Virgin Islands (BVI’s). We zijn vanmorgen aangekomen na een nachttocht van 86 mijl vanuit Saba. Alweer bijna de Carieb uit! De afgelopen week hebben we enorm genoten van Antigua en Saba. We pakken de draad weer op bij vorige week zaterdag, waar het vorige reisverslag is geëindigd.

Onderweg naar Guadeloupe varen we door een lichtgrijze atmosfeer met as erin van de vulkaan op Montserrat. We lezen op internet dat vooral Guadeloupe, Iles les Saint en Dominica last hebben van asregen. Het doet ons denken aan de verbouwing van de benedenverdieping van ons huis in Tilburg; daar zaten we drie maanden lang in het bouwstof, alles bedekt met een klein laagje en poetsen helpt maar heel even want meteen daarna zit alles opnieuw onder het gruis. In de middag stoppen we in Deshaies, een mooie ankerbaai aan de noordkant van Guadeloupe. Daar hebben we een aantal jaren geleden ook een nachtje gelegen. Maar het ziet er nu heel anders uit. Heel ongewoon voor deze regio komt de wind opeens vanuit het westen en is de baai lager wal met een flinke binnenlopende deining. De huisjes aan het strand worden door de brekende golven geraakt en dat is zeer uitzonderlijk. Iets verderop in de baai kunnen we redelijk liggen, maar niet echt comfortabel. Dat doet ons besluiten diezelfde avond al naar Antigua te vertrekken in plaats van de volgende morgen vroeg. We hebben een heerlijke zeil-avond die we gezellig met z’n tweetjes in de kuip doorbrengen en we komen 7 uur later precies voor middernacht in English Harbour van Antigua aan. Ook daar zijn we eerder geweest en met hulp van de kaart is het geen probleem om in het donker binnen te varen en een ankerplek te vinden. Net voor het binnenvaren vliegt er een vliegende vis heel hard tegen m’n billen aan … au! Het is maar goed dat ik voor de kajuit-ingang sta, anders was ‘ie zo naar binnen gevlogen.

Antigua is een echt zeilers-mekka. In English Harbour en Falmouth (de baai ernaast) liggen veel zeiljachten, waaronder een aantal flinke ‘jongens’. Het doet er zeer engels aan en er hangt een leuke sfeer. Op zondag maken we schoon schip. We poetsen nogmaals de as eraf (en nu komt er niets meer bij omdat we ten noorden van Montserrat zijn), brengen de was weg (dat was in Trinidad de laatste keer), inventariseren de voorraad eten aan boord etc. Als ik ’s middags de was ophaal loop ik langs een groot Nederlands schip, de ‘Hartbeat’, een Truly Classic van 78 voet. Ik raak aan de praat en er blijkt een Nederlands gezin met kinderen op te varen die ook een rondje Atlantic doen; Martin en Esther met hun dochters Chanel en Floor van 4 en 2 jaar. En twee jonge mensen als opstappers, Rosa en Roeland. We worden voor een borreltje uitgenodigd en het is erg leuk kennis het hun te maken en te horen hoe zij zo’n reis aanpakken en beleven. ’s Avonds eten we met de meiden in een heel leuk restaurantje waar ze alleen een ‘Valentijns’-menu serveren. Ontzettend lekker eten in een mooie setting; we genieten er alle vier volop van.
De volgende dag doen we eerst school en daarna maken we een mooie wandeling met een prachtig uitzicht over de baaien van English Harbour en Falmouth. Als we terugkomen blijkt de Lamawaje ook aangekomen te zijn. Zij kennen de Hartbeat van de ARC (Atlantic Rally for Cruisers; een groep van ruim 200 zeilboten die samen vanuit de Canarische Eilanden naar St Lucia gevaren zijn vorig jaar nov/dec). Onze kinderen zijn blij om Rikke, Imme en Pipa weer te zien en ze spelen de hele middag met elkaar op de ‘dockyard’ van English Harbour. Ook de kinderen van de Hartbeat en opstapster Rosa spelen volop mee. Zeven meiden met de leeftijden 10, 9, 8, 7, 4, 4 en 2 jaar. Tikkertje, klimmen en klauteren in bomen en samen luid ‘Dochters’ van Marco Borsato zingen. De volwassenen klussen wat en kletsen ondertussen met elkaar. We eten allemaal op onze eigen boot en daarna komt de hele bemanning van de Hartbeat en de Lamawaje (4 volwassenen, 2 tieners, en 5 meisjes) ook nog even bij ons op de boot kijken en wat drinken. De Brandaan ligt tijdelijk wat lager in het water onder het gewicht van alle bezoekers … De kids kijken een film en de drie kleinsten vallen ondertussen in slaap. De volwassenen zitten buiten. Wederom erg gezellig!

Op ons laatste dagje in Antigua huren we een auto en rijden we het eiland rond voor wat nuttige boodschappen (gasfles vullen, reserve v-snaren, eten) en wat sightseeiing (oude suikerplantage en Devils Brigde, een overhangende rots aan de oostkant van Antigua). Onderweg vertellen we de kinderen over de slavernij, want ook hier is net zoals in Suriname volop slavernij geweest op de plantages. Teruggekomen op de Brandaan maken we ons klaar voor een nachtje zeilen naar Saba, een tocht van 100 mijl. Het is helaas geen zeilen, maar volledig op de motor omdat er heel weinig wind staat en de wind die er staat komt pal van achteren en laat de zeilen alleen maar flink heen en weer klapperen. Ach, zo komen we er ook. We varen langs vier vulkaantoppen; die van Montserrat, Nevis, St Kids en St Eustatius. Allemaal mooie eilanden die we al eerder uitgebreid bezocht hebben en daarom nu overslaan. Saba is het laatste vulkanische eiland in dit rijtje en daar zijn we nog nooit geweest. Omdat het zo moeilijk te bereiken is staat het hoog op onze verlanglijst.

Saba is ronduit geweldig!!! We zijn het er alle vier over eens dat dit het mooiste eiland van de Carieb is. Zelfs mooier dan Mustique. Saba is één grote berg die stijl uit de zee oprijst met een vulkaantop van 900 meter hoog in het midden. Vanuit de zee zijn alleen maar steil oplopende hellingen te zien. Er komen weinig toeristen (per klein vliegtuigje of boot vanuit St Maarten) en maar een paar zeilers. Alleen met licht weer is Saba te bezoeken vanwege de onbeschutte ankerplek en het moeilijk aan land komen. Wij hebben geluk … er staat zeer weinig wind met een prachtig blauwe lucht, terwijl het volgens een bewoner de aflopen maand slecht is geweest met veel wind en regen. We leggen de boot vast aan één van de acht meerboeien aan de westkant, vlakbij de ‘Ladder’; een steile stenen trap met ruim 500 treden die naar het dorpje ‘The Bottom’ leidt. Met onderaan de trap een stijl oplopend strand van grote ronde stenen waar regelmatig een flinke branding staat. Tot 1973 was dit de enige mogelijk om het eiland op te komen. Pas toen is er aan de zuidkant een klein haventje gebouwd met een eenvoudigere toegang. We blijven nog maar even een dagje op de boot, doen school en zwemmen en snorkelen iets verderop in de baai waar mooi koraal is en leuke vissen, en besluiten de volgende dag vroeg het eiland op te gaan zodat we er een volle dag hebben. Dat blijkt een goed besluit, want Saba bezoek je niet zomaar … dat kost enorm veel energie. Dat merken we de volgende dag als we al vroeg op pad gaan.
We kunnen de eenvoudigere weg nemen door met de bijboot de punt om te varen naar het haventje in het zuiden. Maar we kiezen voor de ‘historisch’ moeilijkere weg via de ‘Ladder’; daar is eeuwenlang iedereen aan land gekomen, dus dat moet ons toch ook lukken? Gelukkig staat er nauwelijks branding, aan land komen gaat dan ook redelijk eenvoudig. De bijboot flink hoog die grote stenen op sjouwen is al wat moeilijker, en die 526 treden omhoog zijn killing … vooral voor ons ‘oudjes’, want de meiden hebben er geen probleem mee. Eenmaal bovenaan gekomen bereiken we al snel het dorpje ‘The Bottom’; een mooi dorpje met witte huizen en rode daken, heel schoon en zeer vriendelijke mensen. We besluiten een autootje te huren (bij de wasserette die ’toevallig’ ook drie autoos verhuurt), want dat is net zo duur als je rond laten rijden door een taxi en dan zijn we wat meer eigen baas. We rijden eerst naar Fort Hill, de haven aan de zuidkant, om in te klaren. De wegen zien er zeer goed onderhouden en schoon uit. Maar we snappen goed dat de weg tussen de twee dorpen op dit eiland (The Bottom aan de zuidkant en Windward aan de oostkant) ‘Could not have built’ heet. Wat een gekronkel en sterk dalen en klimmen!
Na het inklaren rijden we naar de parkeerplaats waar de wandeling naar de top van de vulkaan start. Ook die wandeling bestaat weer uit een flink aantal treden (zo’n 800) door een prachtig regenwoud-achtig landschap naar de top van de vulkaan. Wat een klim … en we hebben die Ladder ook al gehad … maar de beloning van het fantastische uitzicht op de zee, Saba zelf en de buur-eilanden St Eustatius, St Barth en St Kids is het meer dan waard. Wat een mooi gezicht!!! En wat een geluk dat het helemaal helder is, want regelmatig zit de top van de vulkaan in de wolken. En zo zitten we dan opeens op de hoogste top van het Nederlandse koninkrijk.

Beneden gekomen met vermoeide spieren gaan we lunchen in Windward. Dat gaat er wel in! We rijden nog even naar het kleine vliegveld aan de noordkant van het eiland en leveren daarna de auto weer in. Zou de bijboot er nog liggen en hoe zal het nu met de branding staan? Best spannend hoor, maar eerst nog die 526 treden van The Ladder af. Gelukkig ligt de bijboot er nog zoals we ‘m vanmorgen hebben achter gelaten en ook het wegkomen door de branding gaat goed op een enkele golf na die in ons bijbootje komt en alle tassen nat maakt. Geen schade aan het fototoestel en de rest mag gewoon nat worden. Terug op de boot springen we meteen in het water om al het zweet van ons af te spoelen en de spieren verkoeling te geven. Doodmoe kijken we met een enorm voldaan gevoel terug op deze mooie dag!

We besluiten St Maarten over te slaan en vanuit Saba direct naar de Maagden Eilanden te varen. De drukte van St Maarten trekt ons niet en veel meer dan wat Nederlandse producten kopen zoals hagelslag wilden we toch al niet. En zo varen we gisteravond vlak na zonsondergang weg. Tot middernacht op de motor en windstil, daarna heerlijk zeilen, wel hoog aan de wind (want de wind komt opeens uit het noorden en ook dat komt bijna niet voor). De temperatuur is heerlijk; we zitten in korte broek en t-shirt in de kuip. Tegen de ochtend begint de wind wat aan te trekken en spuiten we met een snelheid van een ruime 7 knoop op Virgin Gorda af. We zijn ’terug’ op de Maagden Eilanden; bijna 13 jaar geleden waren we hier ook voor onze eerste vakantie samen in de prille tijd van onze relatie en bijna 10 jaar geleden waren we hier met Eline die toen 6 maanden oud was. We hebben erg goede herinneringen aan beide vakanties en kijken dan ook uit om de komende week hier door te brengen en oude herinneringen op te halen.