Op zaterdagochtend (24 okt) nemen we om 6.15 uur afscheid van mam, Inge en Luc als zij door een taxi worden opgehaald om naar het vliegveld te gaan. We kijken terug op een enorme leuke en waardevolle week. Als ook de ouders van Ellen weer op de terugweg naar Portugal zijn huren we allebei een autootje (een cliootje) en scheuren het eiland rond met de Barbarossa. De kartbaan (Toine had Giel belooft een keer te gaan karten, en hij vindt het zelf natuurlijk ook erg leuk ;)) is helaas bezet door een professionele wedstrijd. Balen, flinke teleurstelling. Als alternatief rijden we naar Pico de Aireiro en wandelen we een deel van de uitdagende wandeling waar je zeker geen hoogtevrees moet hebben (foto smalle bruggetje). Op de terugweg naar Funchal rijden we langs een supermarkt en doen we de laatste inkopen voor de oversteek naar Madeira.

’s Avonds hebben we het idee om het nachtleven van Funchal te gaan verkennen. Giel vindt het geen probleem om op de meiden te passen (en de meiden vinden dat ook prima!). Jan, Ellen, Koen, Toine en ik lopen met ‘uitgaans’-kleding de stad in. Maar kunnen niet echt iets leuks vinden dat nog een beetje op tijd begint, betaalbaar is en leuk. Als alternatief zitten we lekker op een terrasje met een glaasje wijn en dat is ook prima.

Op zondagochtend doen we nog de laatste klusjes en vertrekken we om 12.00 uur voor de oversteek van 276 mijl naar La Gomera. Daar gaan we uiteindelijk 54 uur over doen. De eerste 20 uur hebben we goede wind. In het begin zelfs kracht 5, meteen erna al kracht 3-4 tussen hoog en halve wind in. Maar dan valt de wind weg, of staat heel licht tegen en motoren we 34 uur lang op een enorm vlakke zee. Zonder moeite varen we net zo snel als de Barbarossa. Dat is leuk en we hebben dan ook regelmatig contact via de marifoon. Uitwisselen hoe het aan boord gaat, of er al een vis is gevangen, uitwisselen van recepten en afstemmen hoe klusjes aan boord aan te pakken.

Onderweg komen we de hele tocht geen enkele boot tegen. De boot ligt rustig op de golven en het wachtlopen is dan ook geen enkel probleem. Zonder moeite krijgen we beide nachten zo’n 7 uur slaap per nacht doordat we allebei 2 keer 3 uur in bed slapen en tijdens de wacht nog wel een uurtje bij sprokkelen door het eierwekkertje elke 15 minuten te zetten en tussendoor lekker weg te dommelen.

Overdag vliegt de tijd voorbij. De meiden doen gewoon school en dat gaat prima. Ik lees heel veel en lees de 2e dag achter elkaar door een prachtig boek uit (“Haar naam was Sarah”). De vislijnen hangen bij daglicht continu uit. De ’tonijn’-lijn doet helaas nog niet echt z’n werk en we zullen op La Gomera eens advies gaan inwinnen. De ‘makreel’-lijn daarentegen werkt prima en de 1e dag hebben we aan het eind van de middag opeens twee makrelen tegelijkertijd te pakken (net als ook het eten klaar is en de wind goed staat dat we eindelijk weer een uurtje kunnen zeilen). Toine heeft het wel gehad met makrelen-gerechten en wil ze het liefst weer teruggooien. Ik wil graag nog een poging doen met een nieuw recept dat mij erg lekker lijkt. Dus na het eten ga ik aan de slag en bak ik stukjes gefileerde makreel gewenteld in bloem en gooi er daarna een warm sausje overheen van olie, azijn, wortel, uit en knoflook met scherpe kruiden. Daar marineren de stukjes makreel 24 uur lang in en zo hebben we de volgende dag vlak na aankomst in La Gomera een heerlijk borrelhapje (en ja, ook Toine vindt het heerlijk!)

De 2e dag heb ik op een nieuwe manier brood gebakken in de machine met broodbakmix van AH. Het korte programma (2 uur) ipv het normale (4 uur). En dat geeft fantastisch brood; veel lekkerder dan ooit. Leuk om dat met de Barbarossa te delen en meteen een goede oefening om op zee iets over te geven aan elkaar. We varen vlak langs elkaar, Toine aan het stuur en ik sta aangelijnd klaar om een lijn van Jan op te vangen. Daar knoop ik de plastic zak met het brood aan en gooi het weer terug naar Jan. Dat klinkt simpeler dan het is; het gaat hier wel om twee boten van 16-18 ton die allebei in een oceaan deining liggen; iets te dicht bij elkaar is gelijk een stevige botsing en schade dus de kunst is dichtbij genoeg komen om via een lijn wat over te geven, gelijk tempo en koers houden en toch liefst zo ver mogelijk van elkaar. Ging prima, leuk om te doen. Misschien is het ooit nog een keer echt nodig en zijn we alvast een beetje getraind.

Bij de punt van Tenerife zijn we al vroeg enorm goed voorbereid op de harde wind die we kunnen krijgen als effect van acceleratie tussen de eilanden. In de pilot word je er stevig voor gewaarschuwd. Maar er waait helemaal geen wind. Het blijft gewoon een knoopje of 5 tegenstaan. Dus dat valt eigenlijk tegen maar ook weer mee! Precies om 18.00 uur meren we af in de leuke en volle haven van San Sebastian op La Gomera. Daar liggen heel veel vertrekkers vanuit vele landen; Nederlanders (Tangaroa, Pjotter en Moljner), Canadezen, Amerikanen, Fransen, Duitsers, Denen, etc. Ook een prima haven om te bevoorraden en klusjes te doen. Vooral voor de bevoorrading is het nu van belang zoveel mogelijk in te slaan; de eerstvolgende beetje goede supermarkt vinden we weer in Suriname of de Carieb, dus we moeten zoveel mogelijk eten en voorraad inslaan om het tot begin januari te redden. De volgende dag zijn we er dan ook allemaal druk bezig. Toine en Jan zagen samen de frames van de horretjes voor onze ramen en Ellen en ik gaan naar de supermarkt en halen samen 6 karren vol met boodschappen die ze gelukkig bij onze boot komen afleveren.

Zo vliegt zo’n dag voorbij. Die horretjes zijn nog een verhaal apart; bij onze boot zijn geen horren te bestellen. Hallberg Rassy heeft per model een eigen ontwerp voor de ramen, dus niets is standaard. Dus moeten we zelf aan de gang. Nou, na 224 concepten, probeersels, teleurstellingen zijn we uiteindelijk uitgekomen op houten horretjes met een uitermate bijzonder klemsysteem. Als je het uiteindelijke resultaat ziet, is het simpel. Maar er is wat aan vooraf gegaan … Dankzij het creatief vermogen van Jan (hij beweert geen beta te zijn maar dat is een groot misverstand), de enorme voorraad stuff op de Barbarossa (niets weggooien, je weet nooit; nou dat klopt!) komen we uiteindelijk op de combinatie van juist ontwerp, materiaal en bevestiging.

Op donderdag 29 okt huren we twee autootjes en rijden we op een deel van het eiland rond. Gecombineerd met een mooie wandeling van zo’n 2 uur in zeer ruige natuur. De wandeling die we hadden uitgekozen had eigenlijk 5,5 uur moeten duren, maar we konden de weg niet zo snel vinden en werden door een mede-wandelaar erop gewezen dat dat wel een hele zware zou worden. Dus kiezen we voor een korter alternatief. Daardoor hebben we daarna nog tijd om met de auto de westkust te bekijken. Net als Madeira is er hier geen enkele weg recht. La Gomera is eiland waar toeristen voornamelijk komen om te wandelen. De vegetatie is zeer gevarieerd met veel palmbomen, cactussen, laurierbomen etc. Het landschap is ruig met hoge bergen en diepe kloven die vanuit het midden van het eiland naar de kust lopen.

We doen boodschappen om te kunnen barbeque’en en stoppen even later bij een mooie picknickplaats met BBQ-tafels/roosters midden in het Nationale Park. Heel erg leuk om in zo’n omgeving je eigen eten klaar te maken. We hebben een heerlijk en enorm gezellig diner. Daarna terug naar het stadje om voor 20.00 uur de auto in te leveren. Op de terugweg is het helemaal donker en zonder wegverlichting is dat best spannend met al die bochten, afdalingen en ook nog eens mist erbij.

Op vrijdag (30 okt) staan we heel vroeg op (6.15 uur) en nemen we de veerboot naar Tenerife om te gaan karten. Toine moet toch zijn belofte aan Giel inlossen. Wat een verschil met La Gomera; Tenerife is zeer (zeer) toeristisch met veel hotels, appartementen en typische goedkoop uitziende toeristen eettentjes en winkels. Voor ons is een dagje hier wel genoeg … Het karten is een groot succes. Eerst de meiden op een klein circuit in hele langzame kart (‘weet je hoe saai dat is’, zegt Eline als ze uitstapt). Daarna de volwassen met Giel en Koen in karts die 70 km per uur kunnen. Het is een groot circuit.

Toine, Giel, Koen en later ook Jan hebben aardig de smaak te pakken en racen het circuit rond. Ellen en ik doen het rustiger aan en worden zo’n 2 keer ingehaald door de mannen. Toine heeft kunnen regelen dat de meiden op het kleine circuit in een snellere kart mogen en dan hebben ze het gelukkig ook heel erg naar hun zin. Vooral Eline heeft de smaak te pakken en gaat er als een speer vandoor. Marinthe kan nog niet zo goed bij het pedalen dus heeft wat moeite om tempo te maken. Als slot besluiten Toine, Giel en Koen om nog een keer te gaan. En ik moet zeggen dat ik die tweede keer kijkend eigenlijk meer heb genoten dat de eerste keer zelf karten. Het was een spannende race waarbij soms Toine en soms de Barbarossa-jongens weer voor lagen. We werden weer teruggebracht met een gratis bus naar Los Cristianos en hebben daar nog even heerlijk in een zwembad en aan het strand gelegen. Aan het einde van de dag varen we terug met de veerboot en eten nog even een pizzaatje (of twee) als besluit van een bijzondere en vermoeiende dag.

Op zaterdag doen de meiden gewoon school (de vorige twee dagen niet, dus er is wat in te halen). Toine maakt de horretjes af, ik ga naar de kapper en doe ’s middags met Ellen nog flink wat boodschappen. De meiden vermaken zich prima met Koen en Giel en de Waterman-meiden (want die liggen hier ook). Zo zijn we bijna klaar voor de oversteek naar Gambia. Op zondag hebben we weer eens een echt Nederlands ontbijt met zelfgebakken bruin brood, een gekookt eitje en geperst sinaasappelsap. Ook vandaag doen de meiden gewoon school en ik ben de hele dag bezig met het naaien van een muggenhor voor het luik van de kuip naar de kajuit. Het kost even wat moeite, en ook hier hebben we het analytisch vermogen van Jan inclusief stuff van de Barbarossa nodig voor de finishing touch, maar het is gelukt en nu kunnen we de hele boot mugdicht afsluiten. Gambia, here we come. Het waait vrij hard ….. daarom besluiten we nog maar een dagje te wachten om de stormwind en bijbehorende zee wat te laten dimmen; vertrek wordt op dinsdag!