We liggen in de jachthaven van Portosin in Ria de Muros. Met prima voorzieningen zoals een goede internetverbinding en prima wasmachines. We zijn vandaag dan ook druk bezig met allerlei klussen. De meiden doen eerst school en Mira helpt ze en doet tussendoor de was. Op een gegeven moment hangt de boot vol met te drogen was uit drie machines; een kleurrijk gezicht. Ach, het droogt hier zo snel in de zon.

Toine bekijkt het grootzeil. De kleinste zeillat is bovenin gebroken en heeft een gat in het zeil gemaakt. Een zeilmaker is hier niet te vinden, alleen 40 km verderop. Maar als het zeil eraf is blijkt dat we het prima zelf kunnen maken. Mira naait er met de hand een nieuw stukje op. De lat is niet te repareren. Dat is nog even de vraag wat we daarmee gaan doen. Maar het geeft wel een prima gevoel om zelf ons zeil te repareren!

De afgelopen zes dagen brengen we samen met de Valentijn door in de ankerbaaien van de noordelijke Ria’s. Door de windgenerator en de watermaker zijn we geheel zelfvoorzienend en kunnen we het ankeren lang volhouden. Het lukt ons zelfs heel regelmatig een netje op te pakken dankzij onze sterke WIFI-antenne. Dat is dan ook een sport voor Toine geworden en is vaak zijn eerste activiteit als we ergens liggen.

Vanuit Lage vertrekken we naar Ria de Camarinas. Een tocht van zo’n 4 uur met heel weinig wind maar flinke golven, wel 4 m schatten we. Vaart op zich goed maar rolt wel stevig. Eenmaal aangekomen in Camarinas ankeren we in de haven en daar blijkt de Barbarossa ook te liggen. Kijk, dat is weer een goede reden voor een borrel, dit keer met z’n allen bij de Waterman.

De volgende dag maken we met z’n vieren een flinke wandeling naar de punt van het eiland, Cabo Vilanno met daarop de vuurtoren Villano. Een prachtige wandeling langs ruige kusten. Niet voor niets heet deze kust Costa del Mortes (de kust des doods). Het is een berucht stukje zee waar al menig schip is vergaan in slecht weer. Eenmaal terug in het dorpje pakken we een lekkere spaanse lunch. De meiden vinden het spaanse eten ook heel lekker, vooral de grote garnalen die je zelf moet pellen. Dan nog even op pad om extra gasvoorraad in te slaan. Want na 5 weken zijn we al door de eerste helft van de voorraad heen. Teruggekomen op de boot gaan we net zoals de Valentijn al heeft gedaan een stukje verderop in de Ria voor anker bij een mooi strandje. Dat ligt een stuk rustiger dan in de haven waar de vissersboten op volle snelheid langs scheuren met flinke golven.

De dag daarna doen we een proefdagje school op verzoek van de meiden. Mira bekijkt samen met ze alle stof en samen maken we een planning tot de herfstvakantie. En de eerste rekentaken worden gemaakt. ’s Middags gaan we naar het strand met de Valentijn. Het is inmiddels stevig gaan waaien (5/6) maar daar merken we op het beschutte strand niets van. Des te meer als Monica en ik ’s middags met het bijbootje naar het stadje gaan voor boodschappen. De heenweg lukt nog wel met de wind mee, maar de terugweg bepakt en bezakt tegen de wind in pakken we flink wat water en komen we kletsnat maar ook hard lachend bij de boot aan. Zullen we ’s avonds wel met z’n allen uit eten gaan, zoals het plan is? Ja hoor, en dat is dan ook super gezellig en heel lekker. Het klikt gewoon, ook tussen de kinderen! Klein probleempje na het diner; de bijbootjes hangen in de rotsen. Het water is iets meer gezakt dan we hadden gedacht. Daniel en Toine redden de bootjes uit de modder terwijl de dames krom liggen van het lachen. Leuke finale van een prachtige avond samen!

De dag erna is het zondag. Eerst ontbijten we met een eitje en daarna vertrekken we voor en een rustige tocht om kaap de Finisterre heen naar de baai van Finisterre. Het eerste stuk kunnen we heerlijk zeilen, maar dan valt de wind weg en varen we het laatste stuk langs dit indrukwekkend stukje kust op de motor. Aan het begin van de avond laten we het anker vallen in een baai waar we helemaal alleen met de Valentijn liggen. Wat een rust om ons heen. We zijn allen toe aan een rustig dagje en blijven rustig op eigen boot. ’s Avonds zitten we nog heel lang te lezen in de kuip. Dit is echt een heerlijk leventje zo!

De volgende dag (en dat is gisteren) zijn we echt met school begonnen. Het regent toch en de meiden willen dit graag. Voor onze planning komt het ook goed uit. We starten een week eerder met de herfstvakantie dan de Sporckt omdat Mam, Inge en Luc op bezoek komen in de herfstvakantie van midden-Nederland. En nu hebben we heerlijke rustige dagen in de Ria’s en straks ook in Portugal. Korte stukken varen van zo’n 20-30 mijl en dan 2 á 3 dagen in dezelfde omgeving blijven. Dan is het leuk om ’s ochtends school te doen en ’s middags naar het strand, wandelen of een baai verder varen. Straks komen er ook vast zeildagen met een zeegang waarbij het niet fijn is om school te doen.

Zo krijgen we al een aardig ‘vertrekkers’-ritme te pakken en kunnen we ons goed voorstellen hoe dat het komende jaar zal zijn. Ja, we genieten volop en beseffen heel goed hoe speciaal het is wat we kunnen en mogen doen op deze reis. Zeker nu in Nederland veel mensen weer terug zijn van vakantie en weer volop aan het werk zijn.