We liggen op dit moment in de jachthaven van Mindelo, op het eiland Sao Vincent, het meest ontwikkelde eiland van de Kaap Verden. Het ligt hier vol met andere vertrekkers (vele nationaliteiten) die allemaal het plan hebben om de komende week de oceaan over te steken naar Suriname of het Caribisch gebied. De Valentijn ligt hier ook en het is super leuk om ze weer te zien.

We kijken met gemengde gevoelens terug op de afgelopen week op Sal. Sal heeft ons hele mooie dingen gebracht, maar ook een afschuwelijke ervaring voor de Barbarossa dat gelukkig goed is afgelopen en heel goed op hun eigen blog beschreven staat (Barbarossa). Midden in de nacht om half 2 (van wo 1 dec op do 2 dec) horen we opeens Ellen roepen op de marifoon. Die staat toevallig aan, want meestal zetten we die ‘s-nachts uit. We rennen naar de kuip en zien de Barbarossa niet meer achter ons liggen. Wat zal er aan de hand zijn? Dan horen we een oproep van Ellen op marifoon kanaal 16 ‘may day, may day, all ships’. Er moet dus iets goed mis zijn, maar wat? Gelukkig krijgen we een paar minuten later Ellen aan de marifoon en dan zijn ze al losgekomen uit de branding en varen ze terug naar de ankerplek. Met een enorme snelheid maken we onze bijboot vaarklaar en varen we met ook de kids erbij naar hun toe. Samen ankeren we de Barbarossa opnieuw en knopen hem tijdelijk even aan de Brandaan om op adem te komen. Dan krijgen we het hele verhaal te horen. Ongelooflijk wat zij mee hebben gemaakt. Het anker is losgeraakt van de ketting en ze zijn een eind weggedreven en werden pas wakker toen hun boot al op de rotsen in een enorme branding lag. Dat is voor zeilers echt een nachtmerrie. Maar wat komen ze er goed vanaf en wat hebben ze enorm geluk gehad. Het is ze gelukt om op een binnenkomende golf uit de branding los te komen en naar dieper water te varen. Heel knap gedaan, niet in paniek geraakt, gewoon gedaan wat mogelijk was. Wat een kanjers, die Jan, Ellen, Koen en Giel!!! En wat een sterke boot is die Barbarossa; niet kapot te krijgen! Je had daar niet met een lichtere boot moeten liggen, want dan was het einde zeilreis geweest.

Deels met ongeloof, deels zeer nuchter en erg geschrokken vertellen ze ons het verhaal. We nemen er een borrel op en leven enorm mee. De bijboot is losgeslagen en ligt waarschijnlijk nog op de rotsen of drijft daar rond. Toine gaat samen met Giel in onze bijboot even kijken. Hun bijbootje ligt inderdaad op de rotsen en Toine ziet dan ook de enorme branding met metershoge golven waar de Barabarossa in gelegen heeft. Brrrrrrr. Het is nu geen optie om de bijboot te gaan halen en ze besluiten om bij het eerste daglicht terug te komen. De rest van de nacht slapen we nog een uurtje en dan is het alweer licht. Die bijboot ophalen is ook nog enorm spannend want er staat nog een flinke branding. Toine bestuurt onze bijboot, Jan en Giel zwemmen naar de kant op een plekje waar het tussen twee enorme brandingszeëen een soort van rustig is. Na veel moeite lukt het ze en komen ze met twee bijboten terug. In die tussentijd zitten Ellen en ik met spanning te wachten. Na het ontbijt duikt Jan onder water om het anker te zoeken en de onderkant van de Barbarossa te inspecteren. De kiel is aan de onderkant flink beschadigd, maar verder is er gelukkig geen schade en kunnen ze er gewoon mee varen.

Inmiddels is er een enorme deining de ankerbaai binnengekomen, dus echt lekker liggen we niet meer. Ook willen we weg van deze afschuwelijke plek. We bereiden ons rustig voor en in de middag vertrekken we voor de 120 mijl naar Mindelo. Een nachtje doorvaren waarin op beide boten veel wordt geslapen. De tocht loopt heel voorspoedig en ’s ochtends vroeg meren we af in de jachthaven van Mindelo.

De dagen op Sal voor deze afschuwelijke nacht zijn eigenlijk best leuk. Je zou het bijna vergeten. De eerste ankerbaai waar we liggen (Santa Maria in het zuiden) ligt heel onrustig, alsof je gewoon op zee aan het varen bent. Het is er wel lekker zwemmen in helder water en er wordt veel gesurfd (kite surfing) en dat willen Koen en Giel graag ook doen. Het dorpje is zeer gemoedelijk met wat kleine winkeltjes, een goede bakker en een steiger waar de vissers elke dag verse vis binnenbrengen, zoals enorme grote wahoo’s en tonijnen.

Maar de boot beweegt van hot naar her, dus we besluiten die middag in een baai verderop om de hoek te gaan liggen. Daar zijn we helemaal alleen, en het ligt er lekker rustig. We kopen wat vis van vissers die langskomen (volgens Jan zijn het red snappers) en die eten we gezellig op met eigengebakken friet en sla bij de Barbarossa. Helaas geen eigen gevangen vis, alhoewel Koen en Giel een enorme kanjer aan de haak hadden hangen die middag, die er helaas is afgesprongen bij het aan boord halen. Ze dromen er beide heel slecht van.

De volgende dag varen we door naar Palmeira, de enige haven van het eiland. Daar liggen we in een beschutte ankerbaai drie nachten prima, met flink wat andere boten, tot die bewuste nacht. De eerste avond eten we echt fantastisch in het enige restaurant van het dorpje, een echte Italiaan, gerund door een italiaans stel dat heerlijk kan koken. Ook is er een klein internetcafé van waaruit we het Gambia fotoalbum kunnen uploaden. De dag erna besteden we flink wat tijd aan school. Daarna gaan we de kant op en rijden we met een busje een stukje het gortdroge eiland over, over een hobbelige zandweg naar een ‘zwembad’, een natuurlijk gevormde kom in de rotsen met zeewater. Het stelt niet zoveel voor, maar het is wel even lekker zwemmen.

Terug in de haven kopen we een stukje tonijn en een stuk wahoo-filet. Even later eten we op de Barbarossa lekkere tonijn shashimi (rauwe tonijn met wasabi) en gebakken wahoo. De volgende dag (wo 2 dec) rijden we met een taxi terug naar Santa Maria. Koen en Giel nemen ruim 2 uur lang kite-surf les en wij zitten samen met Ellen (Jan is op de boot gebleven omdat hij zich niet zo lekker voelde) bij het zwembad van het meest luxe hotel op het eiland en hebben een heerlijke lunch met lekkere wijn en goed uitzicht op de zee en het surfen van de boys. De meiden vermaken zich urenlang in het zwembad. Goed, wat er die nacht gebeurde weten jullie al.

Nu liggen we dus in Mindelo en gisteren is Sinterklaas ook hier langs geweest. Dat is ontzettend leuk. ’s Ochtends besluiten we samen met Eline om Marinthe het geheim van Sinterklaas te vertellen. Dat blijkt een schot in de roos, want de dag is daardoor nog leuker doordat de meiden allerlei herinneringen ophalen en zich al echt groot voelen om nu Sinterklaas met eigengemaakte surprises en gedichten te vieren. ’s Avonds eten we eigen gebakken frietjes met frikandel (!), met op de achtergrond gezellig sinterklaasmuziek. Bij de thee eten we de door Inge
meegebrachte pepernoten, heerlijk! Het uitpakken van de eigengemaakte knutselwerkjes en de gedichten is echt fantastisch. Eline had mij en ik haar, Marinthe had Toine en Toine haar. Dat pakt erg goed uit! Het grappige is dat de meiden meer vervuld waren van het hele feest en een leuk t-shirt van de Kaap Verden, dan van het doosje Indiana Jones lego, dat ik in Madeira nog voor ze had gekocht. Ja, zo moet wat ons betreft het sinterklaasfeest zijn! Een familiefeestje met de nadruk op gezelligheid en leuke dingen voor elkaar maken en niet om de kado’s zelf. Vanavond vieren we het nog een keer met de volwassenen van de Barbarossa en de Valentijn. Iedereen zal vandaag nog druk zijn met het maken van een surprise en een gedicht. Dat gaat vast gezellig worden.

Gisteren heeft een expert de onderkant van de Barbarossa bekeken. Een stuk polyester van de kiel is kapot maar de constructie is nog goed. Een stevige polyester job in de eerstvolgende haven met een goede kraan. Maar oversteken kan prima gelukkig. Hier de boot eruit halen is geen optie, Jan en Toine zijn even bij een lokale werf geweest maar om daar de Barbarossa op de kant te zetten is mogelijk een groter risico dan ermee doorvaren … Het is alleen de vraag of we via Suriname naar de Carieb gaan, of rechtstreeks. Dat besluit de Barbarossa morgen nadat ze met de verzekeringsmaatschappij hebben gesproken. Dat wij op zicht-afstand samen met hen naar de overkant varen is voor ons geen vraag; we zouden niet anders willen!