Na de eerste nacht voor anker in West Palm Beach bestuderen we het weer en besluiten we langs de oostkust van de US omhoog te varen naar Canada. Het weer ziet er voor de komende week goed uit die kant op. In St Johns (op New Foundland) nemen we vervolgens het besluit of we via IJsland naar huis gaan of alsnog via de Azoren. Vanuit St Johns naar de Azoren is namelijk ‘maar’ 1000 nm (van Florida naar Azoren is 2800 nm) en de totale tocht naar huis via St Johns naar de Azoren is maar 200 nm meer. Het grote voordeel van langs de kust omhoog is dat de zeiltrips korter zijn en we vaker op leuke plekken kunnen stoppen, in plaats van meteen 17-20 dagen de zee op naar de Azoren met eventueel alleen een tussenstop in Bermuda. En we houden de optie IJsland nog open 😉. Bovendien ziet het weer er voor de directe route naar de Azoren nou niet direct veel beter uit. Kans op weinig wind, kans op wind tegen en ook kans op depressies. Zo zie je maar weer, en eigenlijk weten we dat ook wel, het heeft niet zo heel veel zin om ver vooruit de keuze voor een route te maken omdat de weersverwachting bij vertrek toch het meest leidend is. De keuze is gemaakt en dat geeft meteen veel rust 👍. 

 

In 8 dagen varen we van Florida West Palm Beach naar Cape Cod langs bijna de gehele oostkust van de US. We varen in totaal 1130 mijl met 53 zeiluren en 112 motoruren en alleen een stop van precies 24 uur in Charleston. Het voelt goed om in de eerste week al zo’n afstand afgelegd te hebben in goede en lichte weersomstandigheden. We zien de windmeter niet boven de 20 knopen uitkomen. Relatief veel motoren maar wel zo relaxed om zo aan de terugtocht te beginnen en te wennen aan het leven aan boord. 

Het dagje Charleston is heerlijk relaxed en zorgt voor een mooie opbouw van nachten doorvaren; eerst twee en vervolgens vijf. We liggen in een jachthaven naast het navy ship Yorktown en met uitzicht op downtown Charleston aan de andere kant van de rivier. Toine en ik slapen nog een paar uur en Eline gaat hardlopen en zwemmen. In de middag nemen we de watertaxi naar downtown. Daar eten we heerlijke oesters en ‘crab cake’ in een cafeetje tijdens happy hour (als voorgerecht), lopen wat rond langs de mooie deftige huizen en eten een steak bij een ander restaurant als hoofdgerecht. Tot slot nog een ijsje bij de pier van de watertaxi en de maaltijd is compleet 😎. Mooie stad, dat vonden we 8 jaar geleden ook al toen we hier met de Brandaan waren.

 

We nemen altijd moeiteloos ons bekende ritme en taakverdeling aan bij nachten doorvaren. Dat zit er gewoon ingesleten. We denken regelmatig terug aan het rondje Atlantic met de Brandaan (in 2010 waren we ook in dit gebied) maar er zijn een paar duidelijke verschillen. 1. De meiden zijn 8 jaar ouder en zitten veel meer buiten. 2. De SeaQuest is groter met meer ruimte voor proviand en vooral de grote diepvries en koelkast is een luxe. 3. Toen waren we onderdeel van de “vertrekkers-community” en nu zijn we meer op ons zelf en eigenlijk aan het “verhuizen”. 

De meiden, vooral Marinthe, vroegen zich vooraf af hoe dat toch moet zolang zonder wifi. “Dan ga ik me toch enorm vervelen?” Niets is minder waar👌. Heel mooi om te zien dat er zonder wifi andere leuke (en meer creatieve) dingen te doen zijn zoals tekenen, lezen, muziek luisteren, spelletjes doen en gezellig kletsen. De eerste dag zijn we allemaal nog bewust van het verstrijken van de tijd van uur tot uur en gaat de dag niet zo snel voorbij. Op de derde dag is dat gevoel geheel verdwenen en vliegen de dagen voorbij voordat je er erg in hebt. 

Het leven op de boot is goed en simpel, zeker met deze lichte weersomstandigheden. Onze gedachten zijn in het nu en de nabije toekomst. Opeens staat het leven in Florida ver weg en denken we daar relatief weinig aan. Alle vier vinden we dat helemaal prima. Ook Eline heeft geen vervelend mis-gevoel. Het is goed zoals het is, alles op z’n tijd. We brengen ook weer meer tijd met elkaar door en vooral Marinthe zien en spreken we veel meer. Dicht als gezin bij elkaar en het samen beleven. Mooi en waardevol! 

Ja, we verhuizen in plaats van dat we onderdeel zijn van de “vertrekkers-community”. Toch zijn we zeker niet alleen en hebben we contact met andere boten. Via Iridium mail met de Mar-Jolie en de Bojangles die vanuit St Maarten naar de Azoren aan het varen zijn. De Mar-Jolie kennen we van de HR connectie en de Bojangels van de weercursus voor vertrekkers die we vorig jaar in april hebben gevolgd. Ook hebben we regelmatig contact met de Dutch die we hopen in Nova Scotia te ontmoeten. In 2010 trokken we een paar weken met hen op langs de oostkust van de US toen zij op de Pjotter vaarden. Ook hebben zij in 2011 de terugtocht naar Nederland via IJsland gemaakt en zijn daarmee een mooi voorbeeld voor ons. Via de Dutch hebben we mailcontact met de Richard Parker (een Zwitsers stel dat met een Breehorn 41 deze zomer ook vanuit Canada terug vaart naar Nederland). Dat de HR connectie ook internationaal werkt, zelfs aan de andere kant van de oceaan, blijkt wel door het contact met Dave en Sally van de Allure (HR 46). Zij wonen in Pocasset (Cape Cod) en hebben een mooring dichtbij de ingang van het Cape Cod kanaal die we mogen gebruiken. Ook geeft Dave ons de tip om vanuit Pocasset met de auto naar Boston te gaan in plaats van met de boot. Dat scheelt een hele hoop mijlen varen. Mooi hoe zeilers elkaar altijd kunnen en willen helpen 😊.

 

We starten op 25 graden noorder breedte (NB) en varen naar 41 NB. Het weer verandert noord gaand enorm. De eerste vier dagen (tot aan 37 NB) is het heel warm en hebben we de bimini nodig voor verkoeling. Binnen in de boot is het rond de 30 graden en slapen we onder een dun lakentje. Vanaf de vijfde dag staat de bimini niet meer op, zitten we aan het eind van de dag met vesten en een dekentje buiten (ook Toine 😉) en slapen we voor het eerst sinds maanden weer onder een dekbed. Dat slaapt heerlijk! Eline: ‘het koudere weer heeft ook wel weer wat, het geeft een knus en gezellig gevoel’. 

De temperatuur van de zee verandert noord gaand ook enorm. In Florida is de zee onder invloed van de Golfstoom 27 graden en midden in de Golfstroom zien we zelfs even de 29 graden aantikken. Verder noordelijk wordt onder invloed van de Labrador stroom de zee steeds kouder en zakt terug tot 17, 14 en op het laatst 8 graden. Gecombineerd met weinig wind leveren deze lage temperaturen in de nacht en ochtend van de vijfde en zesde dag dichte mist op. Lang leve een goed werkende radar! Zodra de zon doorbreekt verdwijnt de mist weer. 

We zien veel dieren. Heel regelmatig springen de dolfijnen om ons heen en zwemmen ze een tijdje mee voor de punt. Zuidelijk zien we twee hele grote schildpadden, in het diepere deel van de oceaan zien we een groep grienden (kleine walvissen) voorbij zwemmen. Ook zien we twee keer een groot rond rog-achtig wit beest met vinnen. En de laatste dag zien we haaien (met het vinnetje boven water) rond cirkelen en komt er een klein geel vogeltje op bezoek dat een uur rond hipt over de hele boot en daarna weer verdwijnt. 

 

Hoe leeg de zee er vaak uitziet, er gebeurt toch van alles. Twee keer komt er een grotere race zeilboot vlak achter ons langs (onderweg van Bermuda naar NY?). In de buurt bij Norfolk worden we vriendelijk opgeroepen door een US navy war-ship met het verzoek onze koers te wijzigen omdat er oefeningen gaande zijn met een submarine, zodat we er zeker 2 nm uit de buurt blijven. Ook horen we de laatste dag uren lang een pan-pan van de coast guard met de melding ‘person overboard’ (in 8C ?? 😢) en het verzoek voor een sharp look-out op een positie 10 mijl ten zuiden van ons. Dat loopt vast niet goed af. 

De laatste middag hebben we kort marifoon contact met de Gandy Dancer, een zeilboot (59 ft) die vanuit Florida onderweg is naar Newport. Ze roepen ons op en we maken een kort praatje. Op dat zelfde moment zwemmen er enorm grote haaien in de buurt en we gaan samen naar ze toe, zetten de motor uit en kunnen ze zo in alle rust heel goed zien. Welke soort het is zijn we nog niet helemaal uit. Maar wat een indrukwekkende beesten. 

Op de eerste dag na vertrek uit Charleston maken we zelf een wat “droevig” momentje mee. We zeilen heerlijk hoog aan de wind met weinig wind en zon … prima om de drone voor het eerst te gebruiken op zee. Dat gaat best goed tot het moment dat de drone achter de boot is en Toine hem terug wil laten komen op het achterdek … op de één of andere manier krijgt hij het niet voor elkaar om vooruit terug te vliegen (doet de vooruit het opeens niet?, de hoeveelheid wind mag niet het probleem zijn) en zien we de drone steeds verder aan de horizon achter de boot verdwijnen. Toine probeert van alles totdat ‘ie de connectie met de iphone verliest en vast en zeker in de zee is gevallen 😥. Jammer, gelukkig geen gewonden maar wel plastic in het water. Een dag later zien we dat we wel het gemaakte filmpje op de iphone hebben. Dat is tenminste nog iets 👍

We zijn heel erg blij met de watermaker. Die doet het perfect en het geeft een goed gevoel onafhankelijk van watertap punten te zijn. Ook de Iridium Go in combinatie met de iMac mini en een groot scherm werkt perfect voor ophalen en analyseren van weerinformatie. 

 

De laatste nacht varen we in potdichte mist de Narragansett Bay binnen richting Buzzards Bay, volledig vertrouwend op de radar. Gelukkig trekt dichter bij het land de mist weg en zien we de volle maan in het westen en de opkomende zon in het oosten. Wat een prachtig gezicht.

Om 7.00 uur leggen we aan bij de mooring van mede Hallberg-Rassy Connectie lid Dave Curtin, eigenaar van HR 46 Allure. Wat een mooie omgeving hier!

En zo ervaren we de eerste lange trip van onze terugreis en zijn we in een heel mooi gebied aangekomen dat we de komende dagen gaan verkennen.