Lange tijd twijfelen we welke bestemming het gaat worden. Wat is in drie etmalen goed bezeilbaar? Laten we ons niet teveel leiden door ergens in drie etmalen te willen zijn? Kunnen we onze strategie beter veranderen naar in meer kortere stukken naar een bestemming te varen? We kiezen voor Schotland omdat dat in drie etmalen te bereiken lijkt én omdat we alle vier dit de meest aantrekkelijke en uitdagende bestemming vinden.

Daarom varen we dus op vrijdagmorgen 18 juli de sluis bij Bru uit naar links op weg naar de Haringvliet. Het is heerlijk warm weer en alle sluizen zitten zowaar mee. In de middag laten we het anker vallen in de buurt van de Haringvlietbrug om de spitstijd af te wachten (dan gaat de brug niet open) en zwemmen we lekker in het zoete water om af te koelen. Om 20 uur gaat de brug open en varen we naar het einde van de Haringvliet om daar de nacht door te brengen. We gaan de eerste keer met de SeaQuest toch liever met daglicht de zee op.

En dat doen we de volgende dag rond 11 uur. Het Slijkgat uit koersen we naar Noord-Schotland iets boven Peterhead met als doel in één keer naar Inverness te varen. We pakken moeiteloos het voor ons bekende ritme op. De eerste dag deels zeilend en later op dag met de motor omdat de wind dan wegvalt. Met als grote vraag of we ’s nachts onweer gaan krijgen met welk effect. Tijdens de avondwacht van Toine ziet hij al overal lichtflitsen ons heen maar is het nog droog en windstil. Tijdens mijn wacht gaat het opeens regenen en flink hard waaien en trekt in een uur tijd het onweer over ons heen. Heel veel regen, harde wind (max 42 knopen), maar gelukkig geen flitsen bij ons in de buurt en weinig zeegang. Na een uur is alles weer voorbij en is het weer bijna windstil.

De tweede dag is het opnieuw lekker zonnig en weinig wind dus we motoren door richting Schotland. Etmaal afstand 148 nm. De boot ligt lekker vlak op het water en het is prima te doen. Tegen de avond gaat het iets harder waaien en wat we van de marifoon weerberichten opvangen zal de wind eerst pal tegen zijn en daarna naar het noord-oosten door draaien. Even doorbijten dus. In de nacht gaat dat nog prima met windkracht 3 tegen. Maar op de ochtend van de derde dag wordt het kracht 4-5 tegen en dat is toch een stuk minder fijn. Wat zullen we doen? Uitwijken naar de oostkust van Engeland? Dat zou dan Blyth moeten zijn en dat is nog 60 mijl varen en niet in de goede richting en zelfs een stukje terug. Zeilend hoog aan de wind naar het noorden voelt ook niet fijn en is ook de verkeerde kant op. Er zijn dus geen goede alternatieven, dus doorbijten maar. We nemen allemaal de ligstand aan, gaan lezen en naar muziek luisteren en laten de boot het werk doen. Etmaal afstand 150 nm.

Gelukkig neemt aan het einde vd middag de wind af en in de avond valt ie helemaal weg. Over een gladde zee varen we de laatste nacht langs Aberdeen en Peterhead de hoek om richting Inverness. En de laatste ochtend is het ook nog eens heerlijk zonnig en zien we veel zeehondjes en wat dolfijnen. We zijn precies op tijd in Inverness om de sluis door te kunnen het Caledonisch kanaal op. We worden zeer vriendelijk ontvangen en kunnen meteen de zes sluizen door het eerste deel van het kanaal op. Wat een mooi landschap, wat een vriendelijkheid, wat een mooi weer! Heerlijk om in Schotland te zijn! We zijn zelfs flink verbrand! We overnachten aan een pontoon in de mooie natuur en gaan heerlijk uiteten (en nemen eigen wijn mee).

De volgende dag gaan Eline en ik voor het ontbijt hardlopen langs het kanaal en spoelt Toine de boot af met zoet water, want die zit flink onder het zout van de heenweg. Daarna varen we het meer van Loch Ness op en trekt de wind flink aan. Gelukkig van achteren zodat we goed kunnen zeilen maar daardoor zijn alle ankerplekken lager wal en varen we dus maar door naar Fort Augustus.
Daar is het bomvol aan de steiger en omdat er voor ons formaat boot geen goede plek is in dit tochtgat mogen we als enige de staircase op van 5 sluizen. Iets doorvaren vlak voor de volgende sluis en we liggen op een prima beschutte en rustige plek om te overnachten. De meiden gaan zelfs zwemmen en springen van de hoge sluismuur af.

De volgende dag varen we een klein stukje naar het volgende meer op het hoogste punt van het kanaal en laten daar het anker vallen. Het mooie weer houdt aan; het is on-Schots weer met 29 graden en volop zon. We maken er maar een lekker zwemdagje van. Voor de nacht zoeken we een steiger op na de volgende brug. Na het eten gaan de meiden opnieuw zwemmen.

De derde en laatste dag in het kanaal varen we door een prachtige natuur naar Neptunes staircase … 8 sluizen achter elkaar bijna aan het einde van het kanaal bij Fort Williams.
Het is helemaal niet druk en we kunnen er meteen doorheen. Een hele belevenis met veel bekijks vanaf de kant. We stoppen voor de laatste sluis en gaan met een taxi Fort Williams in om te eten en boodschappen te doen. Het stadje zelf is niet zo bijzonder, maar wel handig voor wat proviand.

En zo is de eerste week voorbij en zijn we in zeven dagen aan de west kust van Schotland aangekomen.