Terwijl wij genieten van de mooie natuur van Oost-Canada hebben we toch ook wel wat ‘stress’ rondom de delivery van de SeaQuest. We communiceren veel via mail met schipper Chris gedurende hun 4 dagen in Sada, Noord-Spanje. Dus continu de mail in de gaten houden en een bestelling op afstand regelen wat ons een nacht heel weinig slapen kost. Wat is er gebeurd?

De SeaQuest komt maandagmiddag 11 sept aan in Sada na een stevige tocht over de Golf van Biskaje met veel water over en helaas wat schade. Ze zijn het groene navigatielicht verloren, maar dat geeft niet. Dat kan schipper Chris zelf vervangen door een betere waterdichte versie. Autopilot 2 heeft het begeven, en dat geeft ook niet. Ze kunnen prima autopilot 1 gebruiken en Toine kan autopilot 2 hier wel maken. Het meest vervelende is dat er een onderdeel in de mast kapot is gegaan waardoor het zeil niet ingerold kon worden. Waarschijnlijk kapot gegaan door de harde wind (en misschien al wat versleten of iets omhoog geschoten??) toen het zeil opeens helemaal uitrolde terwijl zij het verder wilden reven / inrollen. Ze hebben toen op open zee het zeil met latten erin eraf moeten halen en gelukkig is daarbij het zeil niet kapot gegaan. Tja, dan zit je hier in Canada op grote afstand en kan je maar beperkt helpen. Schipper Chris houdt ons via mail goed op de hoogte. Na een dag weten ze welk onderdeel er kapot is in de mast en ook dat het daar niet op voorraad is. Gelukkig heeft Toine goede contacten met Marco van Seldén in Brouwershaven en kan hij via Marco regelen dat de juiste onderdelen worden opgestuurd met 24 uur express. Inderdaad een dag en wat uren later komt het aan (een dag eerder dan het onderdeel wat de Spanjaarden zelf hebben besteld). Heeft ‘ingrijpen’ vanuit Canada toch een dag winst opgeleverd 😉. Die zelfde avond is het ingebouwd, maar er staat te veel wind om het zeil te hijssen. Dat doen ze meteen de volgende ochtend en dan blijkt het uitrollen van het zeil niet te werken. Wat nu weer? Een paar uur later blijkt dat het bedieningsknopje op de stuurstand is gecorrodeerd. Net het onderdeel dat Toine vorig jaar niet heeft vervangen bij het opnieuw inrichten van de stuurstand. Er komt meteen een nieuw wat minder mooi en tijdelijk knopje op en dan vaart de crew op vrijdagmiddag 15 sept precies 4 dagen later weer uit. Hè hè, weer een stapje verder. Ze noemen het zelf ook ‘maddening’ om zo te moeten wachten. Nu varen ze met licht weer richting de Azoren en hebben wij weer wat meer rust.

Het is hier prachtig in Oost-Canada. Een hele mooie natuur en vriendelijke mensen. We zitten eerst nog een dagje op het meer gecultiveerde Prince Edward Island (PEI) en de dagen erna in het noorden van Nova Scotia bij Antigonish en op Cape Breton. Bijna elke dag maken we een mooie wandeling en vandaag een stoere kajak-tocht. Leuk om te doen en ook goed voor de conditie 😉. We vinden ook een beter ritme wat eten betreft; minder uiteten en meer gebruik maken van zelf ontbijt regelen en de kookmogelijkheden bij de plekken waar we overnachten. Ons standaard ontbijt is inmiddels fruit en yoghurt met muesli voor het hele gezin. Heel goed hoe de meiden alles doen. Ze hebben toch thuis alles achter gelaten, komen hier geen enkele leeftijdsgenoten tegen en kijken uit naar het op te bouwen leventje in Florida. Maar kunnen gelukkig ook echt genieten van met ons vieren hier in deze mooie natuur zijn.

Hieronder in het kaartje zie je de route die we tot nu toe hebben gereden.

 

De afgelopen week van dag tot dag …. Maandag 11 sept brengen we op PEI door, vooral in de mooie luxe hotelkamer. Toine regelt zaken voor de boot en Eline maakt paper 4 af. Op CNN volgen we het verloop van Irma in Florida. Gelukkig levert het geen schade op in Deerfield Beach aan het huis waar we gaan wonen, alleen een wat hogere waterstand. Aan het eind van de middag maken we een wandeling door het mooie stadje Charlottetown met veel mooie gekleurde houten huizen. Gevolgd door lekker sushi eten. Vlak voor het donker wordt rijden we nog even naar de noordkant van het eiland met uitzicht op de St Lawrence Golf waar het flink hard waait met een flinke golfslag. Dat is dichtbij het huis ‘Green Gables’; daar heeft een ‘famous orphan girl called Anne’ gewoond en dat is een heel bekend verhaal voor Canada. Helen heeft me het boek gegeven en dat ben ik nu aan het lezen.

 

De volgende dag gaan we bijtijds na een lekker ontbijtje weer door op naar de ferry die ons in 75 min terug brengt op Nova Scotia. We lunchen in Antigoish en maken daarna een leuke wandeling bij George Cove. Ook wel even om wat af te reageren op het nieuws dat we die middag krijgen dat er een onderdeel voor de mast moet worden besteld en het dus vertraging van delivery betekent. ’s Avonds slapen we in Red Roof B&B, een hele bijzondere plek in the middle of nowhere. Zonder gsm verbinding, maar gelukkig wel met wifi. Het is een groot wit huis met een rood dak dat gebouwd is door een dame uit Luxemburg. Ze woont er al 10 jaar met haar Amerikaanse man, en flink wat lama’s, twee ezels, honden en kippen. Wij slapen boven en hebben een prachtig uitzicht over de zee. We eten stokbrood met kaas en worst als avondeten, met een heerlijk glas rode wijn op het balkon in het zonnetje. En we zien een prachtige zonsondergang (heel scherp, zoals het hoort te zijn). Onze slaapkamer heeft uitzicht op de zee en in de verte op PEI en ’s nachts kunnen we de vuurtorens van PEI zien. De meest bijzondere plek tot nu toe, maar ook de beroerdste nacht met wakker tussen 1 en 6 uur om het mastonderdeel te bestellen.

 

Vervolgens zitten we vier dagen in Cape Breton Highland National Park. De eerste twee dagen in een huisje aan de westkant bij Cheticamp en de laatste twee dagen in een huisje aan de oostkant bij Ingonish. Elke dag maken we een mooie wandeling, rondom een meer of naar de top van een berg met mooie uitzichten. Het is prima zonnig weer. Op zoek naar ‘moose’ (elanden), die hier veel zitten. Maar we zien er helaas geen 😂.

Bij Pleasant Bay bezoeken we een Whale Museum en gaan daarna toch maar met een boottocht mee om walvissen te spotten. Die zitten hier heel veel en de kans is groot dat we ze ook vanaf eigen boot gaan zien. Maar dit is ook heel leuk om te doen. We zoeken bijna 2 uur totdat we uiteindelijk een Minky Whale zien. Die zien we vier keer uit het water komen en er weer induiken 🐋. Top! Ook leuk om de verhalen te horen van de gids; een jongen die zijn hele leven in het zomerseizoen al 4 boottochten per dag maakt om walvissen te zoeken. Hij vertelt ook over de winter. Dan ligt hier een aantal maanden veel sneeuw en is zelfs de zee deels bevroren. Moeilijk om voor te stellen.

 

In het huisje in Ingonish eten we twee keer heerlijk ’thuis’. Een keer fantastische steaks van de BBQ en een keer verse heilbot en zalm op Japanse wijze. De Chabot trail die helemaal langs de kust van Cape Breton loopt is prachtig, met mooie uitzichten. Vandaag rijden we het Nationale Park weer uit en maken we onderweg naar Baddeck bij de Northern River een stoere kajak-tocht. Met snelle twee-persoons kajaks (dit keer wel met spatzeil) en een gids drie uur lang een tocht over de rivier richting een zee-inham met wat meer golfjes. Halverwege een picknick met thee en cake bij een waterval. Superleuk om te doen!

 

Morgen nemen we de ferry vanuit North Sydney (Nova Scotia) naar Newfoundland waar we een week zullen blijven. Door de vertraging in Spanje hebben we daar nu de tijd voor. Ondertussen houden we het verloop van orkaan José goed in de gaten. Die moet niet te noordelijk op de oceaan blijven hangen want dan gaat de PYD crew daar last van krijgen. En ook Maria komt er al weer aan. Wat een actief orkaan-jaar zeg. Daar maken we ons af en toe ook wel wat zorgen over. De SeaQuest zal waarschijnlijk eerst de Azoren aandoen en dan besluiten hoe verder afhankelijk van het verloop van José.