We zijn er!!!! Sinds gisteravond rond 21 uur ligt de boot aan het dock achter ons nieuwe tijdelijke huis in Florida. Weer een mijlpaal gehaald, een mooie overweldigende ervaring! Nog niet echt te bevatten dat we hier een tijd gaan wonen en ook nog zo onbekend wat dat allemaal gaat brengen. Daar gaan we de komende periode stap voor stap achter komen.
Eerst weer even terug naar de afgelopen week. We hebben een prima tocht vanuit Bermuda met wat venijn in de staart. We varen 940 mijl in 133 uur (5,5 dag) met in totaal 54 zeiluren en 79 motoruren. We varen de eerste twee dagen iets meer west dan zuid naar het waypoint 30N / -70W om het slechtere weer dat naar Bermuda komt voor te kunnen blijven. Ook de wind dwingt ons die kant op. En dat is heerlijk zeilen. De dagen erna staat er weinig wind en varen we veel op de motor pal zuid-west naar de zuidpunt van the Abacos ( het noordelijkste eiland vd Bahama’s). Vervolgens met een rustige zee door de Bahama’s heen naar het westen voor het laatste pittige stuk van het oversteken van de golfstroom naar Florida.
Het is warm. Overdag zoeken we buiten de schaduw op onder de bimini en in het windje. Binnen staan de fannetjes continu aan en is het er overdag vaak boven de 30 graden. Zodra het weer en de zeegang het toelaat gaan er wat ramen en luiken open. ’s Nachts kunnen we in korte broek en t-shirt buiten zitten. Wat een luxe! Regelmatig vinden we in de ochtend een vliegende vis op het dek. Dit herkennen we van onze tocht 8 jaar geleden en regelmatig halen we tijdens gesprekjes in de kuip goede herinneringen van toen naar boven.
De nachten zijn donker ondanks de vele sterren. Alleen aan het eind van de nacht is er een klein maantje en op het laatst helemaal niet meer 🌘. We komen tot de Bahama’s maar twee schepen op grote afstand tegen. Ja, we zijn helemaal alleen op die onmetelijke oceaan. Alleen maar bezig met de boot, het varen en met elkaar. Geen enkele toegang tot het wereldnieuws en dat is heerlijk. Een simpel en eenvoudig leventje waar we alle vier echt van kunnen genieten.
Er zijn ook momenten dat we ons eroverheen moeten zetten om het te doen en om door te gaan. Zoals het vertrek tegen stevige wind in St George uit de open zee op met flinke golven en regenbuien. En ook de eerste avond met wat meer wind en dreigende onweersbuien. En de laatste middag met enorme zeegang en een NO 6-7 de Golfstroom over. Fijn om dan te weten dat onze zeilbuddies de Indian Summer enorm met ons meeleven en morele support geven met sms’jes die wij met Iridium Go kunnen ontvangen en sturen.
Iridium Go is echt ideaal. Toine heeft een data abonnement afgesloten voor niet eens zoveel geld. We gebruiken Iridium Go elke ochtend voor het ophalen van weerkaartjes en gribfiles en voor het sturen van het dagelijkse bericht via mail naar de site. En gedurende de dag voor korte sms berichtjes. Gewoon vanaf de iPhone en iPad. Super handig!!! Dit kunnen we ook met de laptop en de korte golf radio, dat is dezelfde achterliggende techniek, maar minder makkelijk in gebruik.
De eerste twee dagen voelen we ons wat katterig. Gelukkig niet ziek, maar ook niet heel veel zin in eten. De derde dag is dat gevoel weg en is het lichaam weer gewend aan een bewegende boot. De meiden kijken vaak een film. Wij kijken ook wel eens mee. En we zitten veel buiten om ons heen te kijken, wat te mijmeren of gezellig met elkaar te kletsen. De hele tocht varen we op de door Toine gerepareerde Autopilot 2 en die houdt het prima, ook tijdens de laatste uren in zware zeegang.
Dag 1
Tegen stevige wind in en met flinke golven varen we met het eerste daglicht om half 8 de baai van St George uit de zee op. Vol met spanning in de buik voor de komende tocht. Het is even een uurtje door de golven beuken in regenbuien en dan kunnen we rechtsaf met ruime tot halve wind (kracht 5) gereefd zeilen ten zuiden van Bermuda langs. Even later valt alle spanning weg. Goed dat we vertrokken zijn. Het blijft nog 2 uur een onrustige zee totdat we voorbij het eiland in water met een diepte van 4 km komen. Aan het eind van de middag wordt de wind iets minder en gaan de riffen eruit. We eten pasta met ham en courgette. ’s Avonds trekt de wind weer aan en hangt er onweer in de lucht. Met de radar aan kan je de buien goed zien aankomen. Zo lukt het Toine en Eline om de ergste omweersbuien wat te onzeilen. De rest van de nacht blijft het droog en moeten we steeds hoger gaan varen tot 60 graden. Groot blijft op rif 1 en de genua kunnen we makkelijk zelf tijdens de wacht uit- en inrollen afhankelijk van de windsterkte. De autopilot staat op windhoek en dat vaart prima. Etmaal afstand: 180 nm.
Dag 2
De hele dag zeilen we redelijk hoog aan de wind (60 graden). Hoger dan 60 is niet comfortabel. Vaak met een rif erin, zeker in de squal-achtige buien die langs trekken met 5-6 Bft. De zon zien we nauwelijks en daardoor is het binnen minder warm (28 graden). De meiden eten hetzelfde als gisteren en Toine en ik stoofvlees van vleesboerderij Boot uit blik. Heerlijk!
Tot 19 uur kunnen we zeilen en dan valt de wind met de laatste bui helemaal weg. Vlak voor die bui komt er een klein vogeltje op de acherkant van de boot zitten. Die wil vast schuilen voor de regen. Hij is helemaal niet schuw en heeft zelfs de neiging om naar binnen te vliegen. Dat vinden wij helemaal niets en we moedigen hem aan weer te vertrekken. Met de motor aan gaan we de nacht in en we slapen allemaal heerlijk. We brengen de wachten binnen door liggend op een matras in het gangetje naast het motorruim met elke 15 min de wekker en buiten rond kijken. De meiden slapen in de woonkamer; Marinthe op een matras op de grond en Eline op de bank. Dat zijn de plekken in de boot waar je de minste beweging voelt. Etmaal afstand: 159 mijl.
Dag 3
In de vroege ochtend zien we het eerste schip. Een tanker op 10 mijl afstand onderweg naar Rotterdam. Om half 10 kan de motor uit en zeilen we 60 graden aan de wind dit keer over bakboord. Tot 14 uur is het heerlijk zeilen met bft 3-4. Als lunch een heerlijke pastasalade met ham en erwtjes. We hebben alle vier voor het eerst echt goede trek. Het is zonnig, de bimini staat op en het kapje neer. We hangen zelfs de vislijn uit en vangen een vis. Te klein om alle vier van te eten dus we gooien ‘m maar terug 🐟. In de middag kijken we een oude Bond film. Altijd leuk. We eten spaghetti. Dan volgt wederom een rustige nacht op de motor. Met nuttige bezigheden tijdens de wachten. Mira bekijkt het logboek van de crew en Toine werkt aan z’n paper voor een nieuwe job. We zijn kennelijk voldoende bijgeslapen. Etmaal afstand: 170 nm.
Dag 4
Wederom een dagje op de motor bij gebrek aan goede zeilwind en dit keer met een imposante hoge oceaandeining die vanuit twee richtingen komt. Vast ontstaan vanuit slechter weer verderop. Aan twee kanten van ons zitten gebieden met harde wind en daar varen wij mooi tussendoor. Liever nu wat meer op de motor dan in te harde wind. We leven op afstand mee met de operatie van Luc. Beterschap kerel! Wederom een zeer warme dag, binnen wordt het 33 graden. De vislijn hangt uit maar we vangen niets. Inmiddels weten we via Jack en Jackie hoe wij kunnen inklaren. Dat hebben ze nagevraagd bij Customs. We mogen rechtstreeks door naar Deerfield Beach, moeten wel bellen als we bij Hillsboro Inlet zijn en vervolgens zorgen dat we binnen 24 uur ons alle vier face to face op de Airport van Fort Lauderdale melden. Deze procedure is hetzelfde als we van 8,5 jaar geleden kennen. In de nacht zeilen we tussen 0.00 en 3.00 uur op een langzaam tempo (regelmatig onder de 4 knopen) om de motor even rust te geven en het oliepeil te kunnen controleren. In de vroege ochtend varen we door gestage buien heen met weinig wind. Dit is het warmtefront dat overtrekt wat ik uit de weekkaartjes herken. Etmaal afstand: 162 nm.
Dag 5
De hoge deining is verdwenen. Wederom een dagje motoren. Heel relaxed zo. We lezen, kijken film, zitten in de kuip te genieten van het uitzicht en kletsen gezellig met elkaar. Een prima dagje met lekker eten, gebakken aardappels met gehaktballen, sperziebonen en zelfs nederlandse appelmoes erbij! In de middag is het even schrikken als de motor opeens uitvalt. Hoe kan dat? Waarschijnlijk even wat lucht ipv diesel terwijl diesel van de reservetank in de maintank overhevelt en Toine tevens ook het diesel voor-filter aan het aftappen is. Gelukkig kan Toine het snel oplossen door even te pompen en de motor doet het weer! Aan het begin van de avond naderen we de zuidpunt van de Abacos en om 23 uur draaien we de hoek om de Bahama’s in. Opeens met veel boten en wel 4 enorm verlichte cruiseboten om ons heen. Wel even wennen in het donker maar toch allemaal goed te zien op zicht, met ais en radar. En wat een mooie heldere sterrenhemel met veel vallende sterren 💫. De wachten brengen we buiten door. De zeilen staan uit met ondersteuning van de motor om voldoende snelheid te houden. Etmaal afstand: 165 nm.
Dag 6
De zee tussen de eilanden van de Bahama’s is rustig. De wind trekt iets aan en we kunnen weer zeilen zonder motor! We eten op tijd een goede lunch aanvoelend dat de middag wel eens minder comfortabel zou kunnen zijn. Niets is minder waar … eenmaal de Bahama’s uit worden de golven al wat hoger en ook de wind trekt aan en blijft vanuit NO in de noordhoek zitten. Cruising guides waarschuwen niet de golfstroom over te steken met wind met een noord-component, want dat geeft hoge golven tegen meer dan 2,5 knoop stroming in. Nou, dat merken we … zeker met de hardere wind van 6-7 Bft. Fantastisch om te zien dat de SeaQuest zo’n zeegang prima aan kan in klaver-stand met gereefde zeilen met een super snelheid van 8-10 knopen. Geen enkel moment dat er een vervelende situatie ontstaat. Ook de meiden doen het erg goed en zitten de hele middag met Toine buiten (met zwemvest en aangelijnd) in het natuurgeweld. Mira vindt het nog het minst leuk, zit veel binnen (in de warmte want ook de luiken zijn dicht) en komt af en toe even buiten kijken. Dit alles duurt zo’n 6 uur.
Dan naderen we de kust van Florida en wordt het al wat donker. Mira zit ook buiten en met dubbele navigatie (de Raymarine E120 en iNavix op de iPad) geeft zij aan Toine door hoe te varen om de ingang bij Hillsboro te nemen. De meiden kijken ook goed mee. Spannend, maar het gaat heel goed en dan opeens zijn we uit de golven en in de ‘inlet’ op weg naar de brug. Rust, maar niet voor lang als Toine merkt dat de motor niet in z’n achteruit kan en we dus niet kunnen afremmen. Gelukkig is er voor de brug voldoende ruimte om vooruit een rondje te maken, en de brug gaat meteen open. Wat nu? Voor anker? Dat proberen we even, maar het anker houdt niet en de plek is niet fijn. Dan maar gewoon door naar het huis van Jack. Via de ICW (Intra Costal Waterway) varen we 20 minuten naar het noorden linksaf Kingfisher Canal in. Is dat stukje diep genoeg? Daar maken we ons vooraf zorgen over. Nu hopen we juist dat we vastlopen om af te remmen. Maar nee, het is diep genoeg en er komen juist nog drie flinke windvlagen in de rug. Hoe gaan we op tijd afremmen om tussen de palen bij het dock van het huis te komen? We hebben aan beide kanten lijnen klaar liggen om om de palen te gooien. En Jack staat op de kant om de boot tegen te houden. Het gaat maar net goed en gelukkig zonder schade. Het duurt even voordat we de boot goed vast hebben liggen. Dan kunnen we eindelijk van de boot af en Jackie en Jack begroeten. Jackie heeft een heerlijke taco salade gemaakt en dat smaakt heel goed, want avondeten hadden we nog niet gehad. Onze lijven shacken nog helemaal vooral van de laatste dag op de boot. En dan zijn we opeens in Florida in ons nieuwe tijdelijke huis met de boot in de achtertuin. In combinatie met een heftige laatste dag is dat een overweldigende ervaring.
